Metabolic Bone Disease In Reptiles

Beardies

Nazywana również osteodystrofią włóknistą, osteomalacja, wtórna żywieniowa nadczynność przytarczyc, osteoporoza lub krzywica, metaboliczna choroba kości jest prawdopodobnie najczęściej spotykanym problemem żywieniowym u gadów. MBD jest wynikiem braku równowagi wapnia/fosforu w organizmie, co powoduje osłabienie struktury szkieletowej, jak również pancerza i plastronu żółwi i żółwi. W bardziej zaawansowanych przypadkach może to prowadzić do powtarzających się drżeń, poważnego osłabienia i złamań kości.

Co powoduje MBD?

MBD rozwija się w wyniku nieprawidłowej równowagi wapnia i fosforu. Wapń jest ważnym biochemicznym posłańcem wykorzystywanym w wielu szlakach metabolicznych i transmisji nerwowej, co oznacza, że każdy poziom niedoboru wapnia jest poważnym problemem, który oprócz MBD może powodować osłabienie skurczu mięśni (zwłaszcza w sercu) i zmniejszoną zdolność do tworzenia zakrzepów krwi. Jeśli poziom wapnia spadnie zbyt nisko, może dojść do niewydolności serca. Gdy poziom fosforu staje się zbyt wysoki w stosunku do wapnia, sprzyja on tworzeniu się fosforanu wapnia w jelitach, który jest minimalnie wchłaniany, ponieważ jest solą nierozpuszczalną. W związku z tym, niedobór wapnia może być wynikiem wysokiego poziomu fosforu, a nie niskiego poziomu wapnia. Ogólnie przyjęty normalny zakres proporcji wapnia do fosforu wynosi od 1,5:1 do 2:1, przy czym bardziej idealna jest proporcja 2:1. Jeśli stosunek spada znacznie poniżej tego, jony fosforanowe mogą być wchłaniane, co powoduje hiperfosfatemię, która stymuluje gruczoły przytarczyczne do wydzielania hormonu przytarczyc (PTH) i sygnalizuje organizmowi, że musi uzyskać wapń z każdego dostępnego źródła, a mianowicie z kości.

Iguana

Jak wapń jest wypłukiwany z kości, stają się one bardzo miękkie i słabe. Jak to postępuje, ciało próbuje zachować integralność wsparcia szkieletowego i wzmocnić kości przez częściowe zastąpienie utraconego wapnia fibrokolagenną tkanką łączną. Może to powodować wyczuwalne, a nawet widoczne zgrubienia na kościach, szczególnie na kręgach wzdłuż grzbietu i podstawy ogona, jak również na kościach długich nóg.

Co może powodować brak równowagi wapnia/fosforu?

Nieodpowiedni stosunek wapnia do fosforu może mieć wiele przyczyn, ale większość z nich jest związana z niewłaściwą hodowlą. Może to być tak proste, jak niewystarczająca ilość wapnia lub zbyt dużo fosforu w diecie, ale istnieje kilka bardziej skomplikowanych przyczyn. Inne przyczyny dietetyczne mogą obejmować zbyt dużą ilość tłuszczu, który zmniejsza rozpuszczalność (a tym samym wchłanianie) wapnia lub substancje w diecie, które hamują wchłanianie wapnia. Szczawiany, na przykład, wiążą się z wapniem i oba są usuwane w przewodzie pokarmowym.

Inną częstą przyczyną niskiego poziomu wapnia jest brak witaminy D. Witamina D jest niezbędna do metabolizmu wapnia. Umożliwia ona wchłanianie wapnia przez błony dwunastnicy, skąd może być on transportowany w całym organizmie. Niedobór witaminy D z reguły NIE jest problemem żywieniowym. Chociaż gady mogą otrzymywać niewielką ilość witaminy D z pożywienia, większość z nich nie przyswaja jej dobrze. Zamiast tego, gady posiadają unikalne szlaki metaboliczne, dzięki którym wytwarzają większość potrzebnej im witaminy. Funkcjonowanie tych szlaków wymaga jednak regularnej ekspozycji na światło UVA i UVB. Dlatego właśnie niewłaściwe lub niewystarczające oświetlenie jest często wskazywane jako przyczyna MBD.

Innym powszechnym problemem hodowlanym, który może przyczynić się do niskiego poziomu wapnia jest słabe lub nieistniejące źródło ciepła. Zimne temperatury mogą spowolnić i upośledzić trawienie, co zmniejsza wchłanianie wapnia.

Mniej powszechnie, niektóre warunki medyczne mogą zakłócić stosunek wapnia do fosforu. Na przykład, choroby nerek i wątroby upośledzają zdolność do aktywacji witaminy D. Choroba jelita cienkiego zakłóca normalne procesy trawienne, a przez to wchłanianie wapnia. Choroby tarczycy lub przytarczyc wpływają na produkcję hormonów (jak PTH), które regulują wchłanianie wapnia.

Jak zdiagnozować MBD?

Wczesne objawy MBD obejmują wygięte lub opuchnięte nogi, łukowaty kręgosłup, zgrubienia wzdłuż kości nóg, kręgosłupa i ogona, obustronne zmiękczenie szczęki (powszechnie określane jako gumowa szczęka) oraz zmiękczenie pancerza i plastronu u żółwi i żółwi. Pacjenci z ciężką postacią MBD mogą prezentować chód szarpany podczas chodzenia, powtarzające się drżenia i drgawki nóg i palców u nóg podczas spoczynku, ogólne osłabienie i brak siły do chwytania i wspinania się, senność, zaparcia, brak łaknienia i łatwo łamiące się kości. W najbardziej ekstremalnych przypadkach mogą wystąpić drgawki lub częściowy paraliż.

Diagnoza MBD jest generalnie oparta głównie na objawach i dyskusji na temat hodowli, ale może być potwierdzona przez zdjęcia rentgenowskie i badania krwi. Radiogramy gadów z MBD wykazują kości o nienormalnie dużej średnicy i nieregularnym kształcie. Medullary jamy (region kości zawierające szpik kostny) wydają się normalne, ale otaczające kości korowej (twarda powłoka zewnętrzna) wydaje się znacznie rozszerzone z znacznie zmniejszonej gęstości.

Badanie krwi może być stosowany do pomiaru poziomu wapnia i fosforu i określić stosunek wapnia do fosforu. Niski poziom wapnia we krwi i podwyższony poziom fosforu we krwi świadczą o MBD, zwłaszcza jeśli stosunek wapnia do fosforu jest odwrócony. Należy jednak zauważyć, że u dorosłych z hipokalcemią poziom wapnia może być w normie, chyba że krew zostanie pobrana bezpośrednio po epizodzie drgawek. Ponadto u młodych osób z MBD prawdopodobieństwo wystąpienia zarówno wapnia jak i fosforu w normie jest znacznie większe. Dlatego badania krwi powinny być wykorzystywane tylko do potwierdzenia diagnozy MBD, a nie do jej wykluczenia.

Leczenie MBD

Najważniejszym sposobem leczenia większości przypadków MBD (z wyjątkiem przypadków wtórnych do istniejących wcześniej schorzeń) jest właściwa hodowla. Obejmuje to dietę, która łączy gęste od składników odżywczych świeże owoce i warzywa ze źródłami białka, takimi jak świerszcze i mączniki, aby zapewnić właściwie zbilansowane odżywianie. Suplementy wapnia mogą być również zalecane. Są one łatwo dostępne w formie sproszkowanej i mogą być rutynowo nakładane na owady lub posypywane na wierzchu owoców i warzyw. Należy również skorygować temperaturę w pomieszczeniu. Dokładne zakresy temperatur różnią się w zależności od gatunku, jednak istotne jest zapewnienie gadom dostępu do ciepłych obszarów wygrzewania i chłodniejszych obszarów zacienionych, a także stopniowanie temperatury w dzień i w nocy. Ponadto istotne jest zapewnienie gadom codziennej ekspozycji na promieniowanie UVA i UVB oraz cykli oświetlenia w dzień i w nocy. Czas trwania tych cykli również różni się w zależności od gatunku. Zarówno temperatura jak i cykle świetlne powinny być oparte na rodzimym środowisku danego gatunku.

Poważniejsze przypadki MBD mogą wymagać krótkoterminowego podawania doustnych dawek glubionianu wapnia lub zastrzyków z glukonianu wapnia. Gdy poziom wapnia we krwi jest wystarczający, można podawać kalcytoninę w celu przyspieszenia odkładania wapnia w kościach.

Bez leczenia pacjenci z MBD rzadko przeżywają. Jeśli leczenie jest podane w odpowiednim czasie i odpowiednie zmiany hodowlane są wykonane i utrzymane, rokowanie dla pacjentów z łagodnym MBD jest bardzo dobre. Gady dotknięte chorobą generalnie dobrze reagują na leczenie, a duża część pacjentów widzi odwrócenie wielu mniej poważnych objawów i są w stanie dokonać solidnego powrotu do zdrowia. W bardziej ekstremalnych przypadkach, całkowite odwrócenie objawów jest mało prawdopodobne, ale powrót do zdrowia może być nadal możliwe z interwencji weterynaryjnej.

.