Waarom gebruiken we nog steeds een 19e-eeuwse wet die daklozen criminaliseert?
admin - augustus 30, 2021Terwijl de regering doorgaat met haar gestage en zelfingenomen desintegratie over Brexit, verkeert het land buiten het Paleis van Westminster in een crisis. Terwijl ik dit schrijf, zijn in het hele land de temperaturen onder het vriespunt gedaald, en de levensbedreiging voor degenen die gedwongen zijn om op straat te leven in Groot-Brittannië is nijpend. Een combinatie van wrede Tory bezuinigingen en een decennialange huisvestingscrisis hebben ervoor gezorgd dat steeds meer mensen dakloos worden en in de ruige slaapomgeving belanden.
Het resultaat? Het aantal mensen dat in de steek gelaten wordt is verdubbeld in slechts vijf jaar. In het moderne, rijke Groot-Brittannië lijkt de zichtbare humanitaire crisis die dakloosheid op onze straten is, op scènes uit een Dickens-roman. Minstens 597 mensen zijn het afgelopen jaar op straat gestorven.
Maar mensen die op straat slapen hebben vandaag de dag te maken met een andere bedreiging – hun eigen regering, die van plan lijkt hen als criminelen te behandelen.
De Vagrancy Act, die sinds 1824 in de boeken staat, maakt het een strafbaar feit om te slapen “in een verlaten of leegstaand gebouw, of in de open lucht, of onder een tent, of in een kar of wagon, niet hebbende zichtbare middelen van bestaan”. De wet van het land, die in Schotland bijna vier decennia geleden weer werd ingetrokken, geeft de politie het recht om de meest gemarginaliseerden in onze samenleving te arresteren of te beboeten, gewoon omdat ze niets hebben.
Toen actievoerders vorig jaar een petitie bij de regering indienden om de wet in te trekken, antwoordde het ministerie van Binnenlandse Zaken simpelweg dat het “geen plannen heeft om de wet te wijzigen”, en beweerde absurd genoeg dat strafrechtelijke “handhavingsmaatregelen” een middel zijn om “ruige slapers van de straat te helpen”.
Laatste maand kondigde Jeremy Corbyn aan dat wanneer Labour in de regering komt, het de wet eindelijk zal intrekken. Zoals hij terecht opmerkte, hebben mensen die dakloos zijn “hulp nodig, geen straf”.
Maar de volgende gelegenheid om de Vagrancy Act te schrappen kan nog eerder komen. Het liberaal-democratische parlementslid Layla Moran heeft een motie ingediend om dat te doen, waarover deze week zou worden gedebatteerd. Door de wispelturigheid van de politieke situatie kan de stemming over dit wetsvoorstel wel eens vertraging oplopen, maar de discussie over de Vagrancy Act kan dat niet.
Nu de regering te zwak is om zelfs maar haar belangrijkste wetgeving aan te nemen, hebben Labour en haar medeoppositiepartijen de kans om het heft weer in handen te nemen, om op te komen voor de kwetsbaren, en dat moeten ze ook doen. Wij van de Labour Homelessness Campaign roepen de Labour-afgevaardigden op om zo snel mogelijk te stemmen voor een definitieve afschaffing van de Vagrancy Act.
Labour kan niet wachten om de Vagrancy Act in te trekken, simpelweg omdat degenen die aan zijn genade zijn overgeleverd het zich niet kunnen veroorloven om te wachten.
In 2015 alleen al werden meer dan 3.000 vervolgingen ingesteld op grond van de wet, en hoewel de cijfers sindsdien die piek niet meer hebben bereikt, lopen ze nog steeds in de duizenden. En dit zijn alleen de vervolgingen – veel meer mensen zijn gearresteerd of bedreigd op grond van de wet, zelfs als hun zaken niet voor de rechter zijn gekomen.
Ik heb gesproken met mensen die ruw slapen en zeggen dat ze de meest obscure plaatsen vinden om zich te verbergen, deels om veilig te blijven (wat vooral geldt voor vrouwen wier kwetsbaarheid hun veiligheid in gevaar brengt omdat ze vrouwen zijn), maar ook omdat ze zeggen dat ze de dreiging willen vermijden om gecriminaliseerd te worden omdat ze dakloos zijn.
Een jonge dakloze vrouw die bij haar vriendin op de bank had gesurft, maar nu in de ruige slaapzaal ligt en bij vriestemperaturen om kleingeld bedelt, vertelde me: “Ik probeer verschillende plaatsen te vinden om mijn tent op te zetten zodat ik niet gevonden kan worden. Het is echt stressvol en maakt me angstig.”
Een andere man die vast slaapt, vertelde me dat hij een kat-en-muisspel speelde met de autoriteiten nadat hij een boete had gekregen voor het slapen in een tent in een veld. “Ik kan nergens heen. Denk je dat ik hier zou zijn als ik dat wel had?”
Zoals Alex Kumar, de campagnevoerder die vorig jaar de Vagrancy Act petitie startte, zegt, zijn dit geen op zichzelf staande gevallen: “Zwervers worden jaar na jaar, maand na maand aangeklaagd op grond van deze wet. Het gebeurt op dit moment met iemand die ik zelf ken.”
In mijn stad Oxford alleen al werden 38 mensen gearresteerd in één jaar (2013). De cijfers onthullen ook nog iets anders; veel, zo niet de meeste, van deze gearresteerde personen werden binnen hetzelfde jaar opnieuw gearresteerd voor hetzelfde vergrijp. De wet wordt vaak gebruikt om mensen te veroordelen voor bedelen, waarvoor ze een boete kunnen krijgen tot £1,000 en een strafblad van twee jaar, waardoor het nog moeilijker wordt om werk en onderdak te vinden.
In plaats van mensen van de straat te halen, dwingt de Vagrancy Act daklozen om te bedelen, om zo de boetes voor bedelen te kunnen betalen.
Onze samenleving slaat degenen die al lijden neer. Er zijn gevallen bekend van zwervers die maar liefst 17 keer zijn gearresteerd. Vorig jaar riep de politie in Sleaford, Lincolnshire, het publiek op om ruige slapers die betrapt waren op het “vragen om kleingeld” aan te geven, zodat ze gearresteerd konden worden op grond van de wet. Simon Dudley, leider van de gemeenteraad van Windsor, probeerde vorig jaar in de aanloop naar het koninklijk huwelijk de Vagrancy Act te gebruiken om daklozen de stad uit te jagen, omdat hij zei dat daklozen de stad “uitbuiten”. In het hele land zitten duizenden mensen gevangen in een cyclus van armoede, vervolging en stigmatisering.
Terwijl de Vagrancy Act van 1824 in de boeken blijft staan, negeren we de ellende van onze medemensen niet gewoon, maar maken we het actief erger. Onze samenleving is verantwoordelijk, en onze regering is schuldig.
De Labour Daklozen Campagne roept elk Labour parlementslid op om de wet op landloperij te steunen wanneer deze voor het Lagerhuis komt, en om met andere partijen samen te werken om de wet zo snel mogelijk te laten intrekken. Er is geen excuus om te wachten.
– Shaista Aziz is een journalist, een Labour raadslid in Oxford en medeoprichter van de Labour Daklozen Campagne
{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragrafen}}{highlightedText}}
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via Email
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger
Geef een antwoord