De veelvraat

De veelvraat is een groot lid van de familie der wezels, otters en dassen, de Mustelidae. Ze staan ook bekend als “stinkdierberen”, “vluggertjes”, “vleeseters” en “vraatzuchtigen”. Deze beroemde woeste carnivoren lijken meer op een miniatuurversie van een beer dan de andere leden van de familie der marterachtigen. Ze staan bekend om hun brommerige karakter, en hun houding evenaart die van een beer op ware grootte. Lees verder om meer te leren over de veelvraat.

Beschrijving van de veelvraat

Zoals hierboven besproken, lijken veelvraten op een kleine beer. Ze zijn kort en vrij gedrongen, met een breed lichaam en stevige poten. Hun lage zwaartepunt helpt hen om gemakkelijk door ruw terrein te klimmen. Volgroeid zijn veelvraten ongeveer zo groot als een huishond, en wegen gemiddeld tussen de 12-55 pond.

Hun pels is dik en olieachtig, waardoor hij water en sneeuw kan afstoten, en niet op de huid van het dier terecht kan komen. De kleur varieert van donkerbruin tot oranje, waarbij de poten, de rug en de staart donkerder zijn dan het midden.

Belangrijke feiten over de veelvraat

Gewolverines staan bekend om hun indrukwekkende jachtvaardigheden in vergelijking met dieren van vergelijkbare grootte. Er is vastgesteld dat ze jagen op en doden van prooien die veel groter zijn dan zijzelf, en dat ze voedsel stelen van veel grotere roofdieren.

• De neus, weet het! – Deze roofdieren leven in streken die tijdens de wintermaanden ongelooflijk meedogenloos kunnen zijn. Om zulke barre omstandigheden te overleven moeten ze sluw en bekwaam zijn. Bij het zoeken naar voedsel, kan de scherpe neus van een veelvraat aas opsnuiven dat begraven ligt tot 20 ft. onder de sneeuw!
• K.A. “Gulzigheid” – Deze marterachtigen worden niet zomaar gulzigaards genoemd, ze zijn eigenlijk genoemd naar hun gulzigheid! Hun wetenschappelijke naam Gulo gulo staat voor “veelvraat” in het Latijn. Eten tot er niets meer over is, is waarschijnlijk een aanpassing die deze aaseters hielp te overleven in moeilijke tijden.
• Deadbeat Dads? – Het bestuderen van deze wijdverspreide wezens kan moeilijk zijn, en lange tijd geloofden wetenschappers dat de vrouwtjes alleen voor de jongen zorgden. We weten nu dat de mannetjes hun kroost vaak bezoeken, en zelfs voor hen zorgen terwijl hun moeder op voedseljacht gaat.
• Gravers – Wanneer ze op jacht zijn naar een maaltijd, kan niet veel een hongerige veelvraat stoppen. Ze zijn zelfs bekwame gravers, en kunnen efficiënt tunnels graven om hun prooi te bereiken. Deze flexibiliteit helpt hen te overleven wanneer voedsel schaars is.

Habitat van de veelvraat

Deze zoogdieren zijn koningen van de kou! Ze komen voor in arctische toendra’s, alpine gebieden, en boreale bossen op het noordelijk halfrond. Deze dieren worden vaak aangetroffen in rotsachtige en bergachtige gebieden, en het zijn zeer bekwame klimmers. Sommige exemplaren zijn verder naar het zuiden in subarctische gebieden waargenomen.

Distributie van de veelvraat

Wolverines komen op het hele noordelijk halfrond voor in arctische en subarctische gebieden. Ze komen het meest voor in Alaska, Noord-Canada, Fennoscandië, Siberië, andere gebieden van Rusland, Mongolië en China. De laatste tijd zijn ze tot in het noorden van de Verenigde Staten aangetroffen. Sommige exemplaren zijn gezien in Michigan, Idaho, Montana, Wyoming, Oregon, Washington, en Californië.

Dieet van de veelvraat

Hoewel het een indrukwekkend roofdier is, bestaat het grootste deel van het dieet van de veelvraat uit aas. Zij stelen gewoonlijk de prooien van andere roofdieren of voeden zich als deze zijn vertrokken. Door wolven gedode prooien zijn de meest voorkomende prooien waar ze zich mee voeden. Wanneer ze jagen, zijn de meeste van hun prooien middelgrote of kleine prooien.

Veel gevangen prooisoorten zijn stekelvarkens, ratten, muizen, eekhoorns, konijnen, bevers, woelmuizen, en lemmingen. Enkele indrukwekkend grote prooidieren zijn herten, elanden, bizons, schapen en geiten. Zoals de meeste andere roofdieren, zullen ze zich richten op gewonde, oude, zieke of jonge individuen.

Wolverine en menselijke interactie

Klimaatverandering is een dreigende bedreiging voor deze marterachtigen. Voordat ze gaan bevallen, maken de vrouwtjes holen in de sneeuwbanken en vertrouwen op deze holen tot de jongen gespeend zijn. Het veranderende klimaat verandert het verspreidingsgebied van deze dieren omdat de sneeuw steeds vroeger in het seizoen smelt. Deze dieren hebben ook te lijden onder de oprukkende menselijke ontwikkeling die in hun leefgebied snijdt.

Treurig genoeg worden veelvraten nog steeds gevangen en gedood voor hun vacht en om hun aantal in bepaalde gebieden te verminderen. Hun gewoonte om alles te eten waar ze maar aan kunnen komen, maakt dat ze door de meeste boeren als een plaag worden beschouwd.

Domesticatie

Wolverines zijn op geen enkele manier gedomesticeerd.

Is de veelvraat een goed huisdier

Deze roofdieren zijn veel dreigender dan ze eruit zien. Hoewel ze klein zijn, zijn ze in staat om een volwassen eland te doden. Dit betekent dat ze korte metten met je zouden maken als ze honger hebben! Het zijn geen goede huisdieren.

Wolverine Care

In dierentuinen krijgen deze wijdverspreide zoogdieren veel ruimte om te bewegen. Ze moeten voldoende toegang hebben tot schuilplaatsen, want ze kunnen nogal schuw zijn. Een goede leefruimte biedt veel mogelijkheden om te klimmen, tunnels te graven en de omgeving te verrijken. Omdat het zulke generalistische eters zijn, hebben verschillende dierentuinen verschillende diëten voor deze carnivoren.

Gedrag van de veelvraat

Veelvraten zijn solitaire dieren, maar paren voor het leven. Ze hebben contact met elkaar om voor hun nageslacht te zorgen, maar blijven toch meestal pseudo-solitair. Een mannetje paart met en bezoekt meerdere wijfjes, en helpt hen bij de verzorging van hun kroost. Ze patrouilleren in hun territorium en bezoeken de territoria van hun wijfjes om te helpen met hun jongen en om zich voort te planten als de wijfjes levensvatbaar zijn.

Hervoortplanting van de veelvraat

Vrouwelijke veelvraten hebben een draagtijd van 30 – 50 dagen, maar zij hebben een vertraagde implantatie. Dit betekent dat ze kunnen wachten tot de omstandigheden perfect zijn voordat ze hun embryo beginnen te “groeien”. Als voedsel schaars is, kunnen ze er gewoon voor kiezen om dat jaar geen jongen te produceren. Als de omstandigheden gunstig zijn, zal ze bevallen van 2 tot 3 jongen. Ze zal ze van de melk afspenen als ze 10 weken oud zijn, en ze zullen volgroeid zijn als ze een jaar oud zijn.